Geschreven door: Antoinette de Vroomen
“Antoinette, kom je met mij mee? Dan geef ik jou alvast de laatste instructies.”
Menno, indoor skydive professional bij Indoor Skydive centrum Roosendaal, roept mij terwijl we al afgedaald zijn naar de verdieping van de windturbine.
Vooraf heb ik verteld dat ik doof ben, dat mijn evenwicht weg is en waarbij ík verwacht een probleem te krijgen. Hij heeft oprecht goed geluisterd naar mijn verhaal, vragen gesteld en vertrouwen gegeven.
Apart van de groep neemt hij me mee door de deur die alleen door instructeurs geopend kan worden. In dit gebied moet je eigenlijk altijd de helm op hebben, maar omdat de laatste instructies niet echt mogelijk zijn zonder mijn CI, ontvang ik die met nog mijn CI op *. Na de instructie leg ik de CI veilig weg bij de technische man. Hij regelt en bestuurt in deze ruimte de snelheden van de wind in de tunnel. Hij is continue met zijn ogen in verbinding met de instructeur in de tunnel. Ik doe mijn zeer strak zittende helm op. Het voelt benauwd, maar ik kan goed ademhalen. Geen paniek zaaien nu, gewoon ademhalen, zeg ik tegen mezelf.
De rest van de groep blijft nog even achter en wordt daarna, mét oordoppen, helm en skibril op, ook geïnstrueerd.
Vanaf binnenkomst tot en met weggaan is Menno onze groepsbegeleider. Een overall, helm en skibril is de verplichte uitrusting. Omkleden in de kleedkamers en de schoenen extra goed vastknopen. Kostbaarheden in een kluisje opbergen.
Mijn CI kan ik zo lang mogelijk op mijn hoofd houden. De helm heb ik, al eerder, onder toezicht, uitgeprobeerd zonder CI. De overall zit een beetje krap aan de billen, maar de armen en benen kan ik vrij bewegen en dat is het belangrijkste. Het instructie filmpje wordt getoond en voor mij is er de Nederlands ondertiteling. De gebaren die tijdens het vliegen worden gebruikt worden daarin getoond.
Doof zijn zie ik hier als een voordeel. Immers vaardiger met goed kijken en gebaren.
Klaar voor de vlucht!
We dalen af naar de windtunnel. De groep vóór ons is nog aan het vliegen. We hebben een mooi zicht op wat ons te wachten staat. Het wisselen van de deelnemers in en uit de tunnel gaat zo snel dat ik niet in de gaten heb dat er van persoon gewisseld wordt. Komt natuurlijk doordat iedereen dezelfde kleur pak draagt en alleen op de rug te zien is.
Eén verdieping hoger, rondom de windtunnel in de bezoekersruimte staan man, kinderen en kleinkinderen me duimpjes te geven en natuurlijk worden er foto’s en filmpjes gemaakt.
Het mega-lawaai van de windventilatoren is zelfs voor toeschouwers zo erg dat ze geadviseerd worden oordoppen in te doen. Honderden snoepgekleurde oordoppen in transparante potten staan voor het grijpen. Ook ik heb ze maar in gedaan, ik weet niet wat goed is op dat moment.
Daar gaat de eerste van mijn groep. Een goed zichtbaar beeldscherm geeft met je naam aan als je moet gaan klaarstaan.
Ik ben als zesde aan de beurt. Met armen gekruist voor mijn lichaam word ik de tunnel in geleid via de veilige handen van Menno en geef me over… dan vlieg ik!
Speciale handvatten op mijn pak maken dat Menno mij alle kanten kan opsturen. Hij begeleidt me door de wind, laat me draaien en wijst met de zojuist afgesproken gebaren wat ik moet doen. Kin omhoog, benen buigen, benen strekken, duimpje, ontspannen.
Ik hang in de wind, die stormachtig door de klep van helm waait. Achteraf is dat 198 km/hr.., méér dan orkaankracht.
Ter vergelijking: op tweede kerstdag 1999 raasden de orkanen, Lothar en Martin, met snelheden van 198km/h over Europa. Daarbij kwamen 130 personen om en waren er aan de Franse kust golven van wel 10 meter hoog.
Op gegeven moment laat Menno mij even los. Ik voel direct dat ik niets kan doen en over de lengte zal gaan draaien*. In een reflex pak ik meteen de hand van Menno en dan stuurt hij me weer veilig door de wind. Bij een tweede loslaten ervaar ik hetzelfde. Dan zijn de eerste 60 seconden alweer voorbij. Ik word rustig buiten de turbine begeleid.
De volgende minuten ben ik toeschouwer van de vliegende anderen uit de groep. Het kijken naar hen leert me dat je je evenwicht echt wel moet gebruiken en dat dat hard werken is. De een blijft keurig recht zweven en maakt zijn of haar vlucht, terwijl een ander heen en weer wiebelt op de wind.
Bij mijn tweede ‘dive‘ word ik niet losgelaten. Ik word gestuurd door Menno. De twee vluchten waren een geweldige ervaring, mijn nieuwsgierigheid is een beetje getemperd, maar…
Ik vraag me af of ik het vliegen wel gevoeld heb als vliegen? Heb ik zélf wel iets gedaan? Zou ik niet toch meer willen ervaren hoe mijn on-evenwichtige lichaam echt reageert bij loslaten in de windturbine?
De wens voor een volgende indoor skydive is geboren…
Antoinette de Vroomen, April 2024
De voorbereiding
Een goed voorbereid avontuur is het halve werk. Ik zat wel met de vraag hoe mijn lijf, zonder evenwicht én in sterke wind, zich zou gedragen. Onderstaande tips hebben mij goed geholpen, waardoor ik gerustgesteld de persoonlijke uitdaging ben aangegaan.
Ik vroeg Paula Hijne, schrijfster van het boek Evenwicht in Uitvoering. Paula kon niet precies zeggen wat er zou gebeuren, toonde zich geïnteresseerd en vroeg me mijn ervaringen door te geven. Bij deze.
Ik vroeg Margot de Vreede, schrijftolk. Zij stuurde mij een filmpje van Klokhuis, waarin een duidelijk beeld wordt geven hoe indoor skydiven te werk gaat. Dank daarvoor.
Ik las het blog ‘over dromen, skydiven en marketing’ van Loes Vork waarin de volgende zin: Het is gewoon hard werken, goed kijken naar de instructeur en opletten om je evenwicht te bewaren.