Door John Retel Helmrich
Na een paar weken wachten kon ik eindelijk met mijn nieuwe auto naar de garage om een keyless entry in te bouwen. Waar je vroeger nog met een sleutel stond te stuntelen om in de auto te geraken, voldoet het eenvoudig op een knopje drukken om de portieren te openen, ook al niet meer. Op naar een volgende level: via een app of een spraakopdracht op je mobieltje gaan autoportieren ineens open. Lang leve de techniek!
Amsterdam. De stad van de ongekende mogelijkheden. Daar moest ik zijn. En mijn Engelssprekende navigatieassistente uit China gaat me precies vertellen wanneer ik ‘straight’ or ‘to the right’ moet. Ondertussen spreekt een Nederlands stemmetje mij via Flitsmeister aan of ik me alsjeblieft aan de snelheid wil houden want over 300 meter bevindt zich een pijlwagen. Ik heb daar altijd een beeld bij van een soort cupido die ons, in verlichte toestand wijst welke kant ik op moet om de ware liefde te vinden. Hoe hard ik het volume ook zet om beide dames te verstaan, het lukt mij niet. Onder het muzikale genot van mijn Spotify afspeellijst van Bruce Springsteen, weet ik uiteindelijk mijn bestemming te bereiken. Niet alleen zijn muziek is goed, maar ook zijn zware, soms schreeuwende en scheurende stem weet mijn oren te bekoren.
Ik sta aan de voordeur van mijn afspraak. Ik zie mijzelf staan in de strakke donkere ramen van spiegels. ‘Druk hier’ staat er naast een knop met daarboven iets wat op een intercom lijkt. Ik druk en ja hoor, een kakofonie van gesproken woorden gaat richting mijn oren. Jullie raden het al. Ik versta hier natuurlijk geen ene bal van. En nog erger, de deur gaat niet open! Blijkbaar moet ik reageren op een zoemer, die ik natuurlijk ook niet hoor. Uiteindelijk doet een ietwat geïrriteerde dame de deur open. Niet zonder even duidelijk te maken dat zij helemaal van boven kwam. Ik zeg sorry en kruip in mijn schulp. Tja, sorry voor wat eigenlijk?
Na mijn moderne vehicle achtergelaten te hebben, reis ik met het OV naar mijn volgende afspraak. Het nuttige met het aangename verenigen. Al heel lang zou ik iets ophalen in Amsterdam, maar het kwam er maar niet van. Dit wordt wel een pittig tripje, in de grote stad. Eerst een paar honderd meter lopen, dan met de R-net bus naar Noorderpark, overstappen op de GVB metro 52 naar Centraal Station, om vervolgens de tocht voort te zetten met tram 26. Daar zal ik eindelijk de schaaltjes ophalen die ik samen met mijn zoon en dochter tijdens een cursus pottenbakken had gemaakt.
Ik licht mijn rechterhand op en de snel rijdende bus weet nog net op tijd vol in de remmen te trappen om mij sierlijk in te laten stappen. En nu begint het. Relaxt zitten wanneer je als slechthorende en ook nog in de grote onbekende stad met het OV reist? Nee, de stress begint juist nu! Waar en wanneer moet ik uitstappen? Is er digitale informatie? Of wordt het omgeroepen? Waar zit dat stopknopje? Stel je voor dat ik te laat ben? Of juist te vroeg? Waar is dat bordje dan? Zit ik hier goed?
De busrit verloopt voorspoedig en in de metro groeit het vertrouwen. Mijn hart wordt al iets rustiger. Als ik het verkeerde perron heb uitgekozen kan ik altijd nog bij de volgende halte eruit. Het gaat goed! Nu richting de trams. Niet voordat ik mij heb omgedraaid om een selfie te maken met die prachtige ouderwetse en authentieke voorgevel van het Centraal Station. Ik waan mij in een soort van doolhofrotonde met al die passerende en krijsende trams. Toevallig loop ik de goede kant op. Yesss! Tram 26 komt mij tegemoet. Ik stap lachend mijn laatste OV-vervoersmiddel in. Ik word verwelkomd door een blonde dame achter glas in het midden van de tram. Ze zegt wat. Ik knik lachend van ja, met geen idee van wat ze zei. Dan ga ik zitten. Shit! Geen digitale informatie. Oké. Gelukkig is dit niet helemaal onbekend terrein voor mij. De pottenbakster woont in een ludiek woonbootje dus ik moet vooral wachten tot er iets van water voorbijkomt. Heel veel water!
En ja hoor, de golven van IJ maken mij blij. Ik ben er bijna. Ik druk op de stopknop. De tram mindert vaart. Eindelijk staat hij stil en ik wil eruit… maar het lukt niet! De schuifdeuren piepen niet open. Waar zit dat knopje? Ik raak in paniek. En dan zegt de blonde dame achter het glas iets. Ik zie haar lippen bewegen. De trambestuurder roept nu ook iets om. Ik kan hem niet zien. Als een soort captain in de bestuurderscabine klinkt hij niet alleen ver weg, maar ook heel blikkerig. Zijn stem wordt harder na een paar zinnen. Hij klinkt geïrriteerd. Ik word klein of maak ik mij zelf zo klein? Ik voel mij schuldig. In stilte roep ik sorry. Niemand hoort mij. En ik hoor niemand. Dan opeens staat een aardige dame op en drukt op het knopje dat ik zelf nooit had gevonden en kijkt mij medelijdend aan. En dan sta ik buiten. Boos en verdrietig. Hoe dan. Zo oud en dan nog schuldig voelen? Ja, op zulke momenten wens je zelf twee hele goede oren.
Nadat ik alles op had gehaald en weer keurig voor de donkere spiegels stond om de auto op te halen, was ik blij weer terug te zijn. Best vermoeiend zo’n dagje OV. Nu maar hopen dat het niet dezelfde dame is die de deur moet openen bedacht ik mij, toen ik op de bel drukte.