Op 13 mei 2024 is Minke Mansholt overleden “Op een door haarzelf uit overtuiging gekozen wijze”, zo vermeldt haar rouwkaart. Hiervoor heeft ze zelf een vrolijke kaart met klaprozen gekozen. Minke is 59 jaar geworden.

Doordat ze werd geboren met eenzijdige blindheid en doofheid, had ze al jong geleerd om met uitdagingen om te gaan. Hoe moeilijk werd haar leven toen ze op haar 38e een beroerte kreeg die maakte dat ze volledig afhankelijk werd van anderen?

De hersenbeschadiging (NAH) maakte dat ze afasie kreeg, naast haar eenzijdige doofheid, een extra uitdaging met communiceren, zeker als deze perfectioniste wilde uitleggen hoe ze iets graag zou hebben. Waar het mogelijk was, zette ze graag een schrijftolk in en waar dat niet werd geaccepteerd, rustte ze niet om het toch voor elkaar te krijgen.

Ook kreeg ze moeite met het herkennen van mensen (prosopagnose). Inventief als ze was, heeft ze slimmigheidjes bedacht om die beperking op te vangen: toen ik haar voor het eerst bezocht in Zorgcentrum Nieuw Unicum in Zandvoort, vroeg ze me een foto van mezelf te mailen: die kwam in haar bestand. Met mijn naam en een paar geheugensteuntjes. Zodra ik weer in de agenda stond, zocht ze mijn foto op.

Als ze mij spontaan tegenkwam bij een activiteit van de Stichting Plots- en Laatdoven, gokte ze wie ik was en dan stelde ze me vragen zodat ze zeker wist dat ik het was…slimme meid: ik heb er nooit wat van gemerkt!

Vorig jaar is bevestigd dat ook de diagnose autisme bij haar paste. Dat maakte bijvoorbeeld dat een uitstapje met de Stichting Plots- en Laatdoven elke keer weer een grote uitdaging was, waarbij ze zelf probeerde zoveel mogelijk de touwtjes in handen te hebben. Ze controleerde zelf ook graag of een locatie wel écht toegankelijk was voor haar grote elektrische rolstoel. Zo beschermde ze zichzelf tegen een teleurstelling.

Wie Minke sprak of met haar meelas op Facebook, kon ontdekken dat ze een groot gevoel voor humor had, ook als het ging over haar beperkingen. Minke was creatief: ze maakte mooie kleurige schilderijen. Deze schilderijen fleurden de ruimte op waar zaterdag 18 mei in kleine groep een samenkomst was om haar te gedenken.

Op het overlijdensbericht staat een quote van haar oma:

“Als je jezelf niet meer kan redden is het leven niet leuk meer.”

Met groot respect en begrip voor haar keuze neem ik afscheid van een lieve vriendin.

Met haar verliezen wij allen een markant donateur en blije, trouwe bezoekster van de activiteiten van de Stichting Plots- en Laatdoven.

Ans Kamer