Peter Raggers

Wat betekent Stichting Plotsdoven voor mij?

Mijn naam is Peter Raggers, en ik woon in Dordrecht. Sinds mijn 18e ben ik geleidelijk aan slechthorend geworden en sinds 2013 ben ik drager van een Cochleair Implantaat (CI). Op dit moment ben ik 70 jaar oud en heb ik twee zonen en een schoondochter. In 2022 is mijn echtgenote Erna Steingröver overleden.

Vanaf mijn 50e ben ik volledig doof aan mijn linkeroor, en rechts heb ik op dit moment een gehoorverlies van 110 dB, waarvoor ik een hoortoestel draag. Dankzij de combinatie van het hoortoestel en het CI kan ik me nu uitstekend redden in bijna elke situatie. Dit was tot aan mijn CI-implantatie ondenkbaar. Destijds was ik in veel situaties afhankelijk van een schrijftolk. Ik ben nog steeds zo gelukkig dat ik met de nieuwste versie van de CI en mijn hoortoestel nog steeds goed kan horen. Dit heeft als “nadeel” dat mijn gebruik van Nederlandse met Ondersteunende Gebaren (NmG) steeds minder is geworden. Gelukkig kunnen we NmG blijven oefenen met deelgenoten.

Mijn betrokkenheid bij de Stichting Plotsdoven en Laatdoven gaat al een tijdje terug. Rond 1990, toen werd vastgesteld dat ik binnen twee jaar volledig doof zou zijn, heb ik onderzocht wat mijn mogelijkheden waren. Ik kwam de Stichting Plotsdoven tegen en nam deel aan een tweetal weekenden in Bakkeveen. Dat beviel destijds goed, omdat ik gelijkgestemde mensen ontmoette die te maken hadden met gehoorverlies.

Ik heb ook kortstondig de Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden (NVVS) overwogen, maar daar voelde ik me al snel niet thuis. Er was wél veel informatie, maar er ontbrak een gevoel van verbondenheid.

Daarom ben ik al snel toegetreden tot het bestuur van de Stichting Plotsdoven, waarvan ik ongeveer twee jaar lid ben geweest. Maar op een gegeven moment kwam ik in een soort spagaat terecht tussen de wereld van doven en horenden. Dit had weinig te maken met de stichting, waar ik me wel op mijn plek voelde. Maar de opkomende emancipatiebeweging, met name binnen de doofgeboren gemeenschap, maakte het moeilijk om in die wereld mijn weg te vinden. Ik moest toen kiezen tussen de horende wereld en de dovenwereld voor mijn eigen voortbestaan, en koos voor de horende wereld, hoewel dat achteraf misschien niet de beste keuze was.

Toen ik later eindelijk durfde toe te geven dat het echt niet meer ging, ben ik opnieuw donateur geworden. Het voelde alsof de verloren zoon was teruggekeerd, hoewel dat natuurlijk onzin is. Veel oude bekenden waren er nog, herinnerden me, en ik voelde me meteen weer een van hen. Het was als een (her)nieuwe wereld van herkenning, erkenning en vooral zeer waardevolle informatie.

Ik raakte betrokken bij tolkgebruik in zowel werk-, vrijwilligers- als privésituaties. Ik kreeg inzicht in verschillende mogelijkheden en beperkingen op het gebied van technologie, hoortoestellen, en CI-randapparatuur. Maar bovenal waardeerde ik de ontmoetingen tijdens landelijke bijeenkomsten en kleinschalige ontmoetingen. Het constante gevoel van zelfredzaamheid sprak me erg aan. We zijn niet zielig en zijn zelf verantwoordelijk voor hoe we omgaan met onze situatie, maar we mogen soms even steunen en voelen dat we erbij horen.

Ik ervoer ook de kracht van donateurs die als individuen anderen willen helpen. Niet alles hoeft vanuit het bestuur te komen, en dat maakt de Stichting Plotsdoven en Laatdoven uniek en sterk.

De stap om zelf actief te worden in de stichting was snel gezet. Enerzijds om anderen te helpen, maar zeker ook omdat ik dicht bij het vuur wilde zitten om mijn eigen voordeel te doen. Vrijwilligerswerk is vooral zinvol als je er zelf ook iets aan hebt. Niet iedereen is volledig altruïstisch.

De Stichting Plotsdoven en Laatdoven fungeert als een vangnet voor mensen die bereid zijn om voortdurend op een positieve manier voor elkaar klaar te staan. Als je even niet in staat bent om te helpen, is dat geen enkel probleem, want dat begrijpen we ook.

De stichting heeft veel voor mij, maar ook voor mijn vrouw Erna betekend. Zij was degene die de zeer actieve Facebookgroep heeft opgezet. Ze had nooit kunnen denken dat deze Facebookgroep 3600 leden zou aantikken.

Zelf heb ik me weer aangemeld om mensen die geheel of eenzijdig doof worden en hun omgeving te ondersteunen. Ik kan als ervaringsdeskundige met vele jaren ervaring en als professioneel begeleider ondersteuning bieden, met name in de regio van de Drechtsteden tot en met Gorinchem.

Ik wil iedereen bedanken die de Stichting Plotsdoven en Laatdoven al bijna 35 jaar mogelijk heeft gemaakt en die nu zichtbaar of, zoals de meesten, onzichtbaar achter de schermen iets betekenen voor elkaar.